O día principal da festa foi o 21 de xuño, no que se puido gozar de todas as actividades e actos programados para ese día. Nesta edición actuaron como  figurantes ao redor de mil persoas, que se encargaron de realizar a recreación da fundación da cidade, a exhibición de  cuádrigas e  bigas ( bigas,  trigas e  cuádrigas son carros tirados por dous, tres ou catro cabalos, empregábanse como carros de guerra e de carreiras, dirixidos polos  aurigas), e o percorrido da chama sacra que, como ben explicou Carmen  Basadre ao comezo dos actos, sería levada por un grupo de atletas precedidos de xinetes. Estes levarían o facho ata a Praza Maior e desde aí levaríana á Praza de Santo Domingo, onde se mantería acendida xunto ao Monumento do Bimilenario. O Monumento do Bimilenario é un aguia en bronce fundido situada sobre unha columna granítica de 15 metros que preside a Praza de Santo Domingo. Realizouse con motivo da celebración do segundo milenio da fundación de Lugo polos romanos e representa o aguia real romana achada nas escavacións arqueolóxicas de O Courel. O conxunto escultórico foi deseñado polo arquitecto Antonio González Trigo.

Sobre as seis da tarde foi a apertura do Macelum, o mercado de artesanía que ese ano contou con vinte postos, onde se puido ver e adquirir bonecas de trapo, esencias, tiracroios e unha amplísima variedade de bixutería artesanal. Nese momento eran aínda moi poucos os artesáns que se decidiron a vestirse de época. Entre as actividades dese día estivo a cea na Praza de Santo Domingo para ao redor de mil persoas e que incluíu un menú típico da época romana. Os billetes para poder participar na degustación desta cea estiveron á venda na caseta situada na Praza Maior ao prezo de sete euros ou tamén nos locais hostaleiros que colaboraban coa festa. O menú consistiu nunha crema “Oxiporum” como primeiro prato, que ao parecer activaba a dixestión e que estaba feita con comiño, xenxibre, ruda fresca, dátiles, pementa, mel e vinagre de comiño, á que os cociñeiros lucenses do emperador engadíronlle, como toque especial, allo porro e cebola. Ao parecer consumíase moito nos “mercadorum” da época. Para acompañar os pratos tamén se ofreceron  panis de  piceno (era pan moreno con allo), e  panis  secundarius (pan branco con mel). O pan era un alimento estrela para os romanos, elaborábano de todo tipo e con condimentos, mesmo había pans para días sinalados e festas. Os pratos que seguiron foron unha salsa “garum”, que consistía en peixe azul desecado mesturado en morteiro con sal groso, vinagre de comiño e aceite virxe. Non puido faltar a crema da horta do emperador Claudio, cuxos ingredientes principais eran as fabas, a cebola, o comiño, a pementa e outras hortalizas da tempada. Para finalizar, finas herbas, algo que habitualmente é utilizado polos restaurantes como acompañamento e que normalmente non se sabe moi ben que leva, pero neste caso podemos dicir que levaba apio, perexil, cebola, loureiro, allo, alcaparras, aceite e vinagre. A cea estivo acompañada dun espectáculo tradicional “Show de Roma” e as actuacións de malabaristas e equilibristas, na que non faltou nin a pirotecnia, nin o concerto de “Fía na Roca”. Tamén houbo teatro e un acto de irmandade cos pobos de Limicorum, (Xinzo de Limia).

Tamén xa de madrugada púidose ver a representación dunha lección maxistral no senado romano, así como o concerto de música tribal e étnica do grupo “Nómades” e a actuación de “Voando Libre”. A festa deuse por finalizada sobre as cinco da mañá cunha procesión que partiu de rúa Clérigos, baixando pola calzada romana ata chegar ao río Miño onde se realizou a ofrenda ao deus Lugh.

Non podemos deixar de mencionar que, durante toda a fin de semana, diante da Casa do Concello, estableceuse un taller para a confección de traxes de época, no cal había unha ou dúas persoas encargadas de ensinar como se facían a todos aqueles que estivesen interesados. A organización do evento correu a cargo dunha empresa e o diñeiro para pagar todos os actos das achegas saíu de distintas casas comerciais.

Ao finalizar os festexos, como sempre, houbo unha infinidade de opinións, pero todos estiveron de acordo en que fora un rotundo éxito e, aínda que foi máis ampla que o ano anterior, a xente quería máis para o próximo ano. Botouse de menos que, entre todos os actos que se realizaron, non houbo ningún relacionado coa vida castrexa, que era a que existía antes da chegada dos romanos á cidade. A pesar de que houbo carencias, a festa gustou e foi collendo forza cada ano. Constitúe unha novidade dentro do panorama cultural galego. Se se aúna calidade e a participación de todos, pódese conseguir crear un evento que dea notoriedade a Lugo e, por suposto, moitos beneficios económicos. Esa é unha oportunidade que non se debe desperdiciar.