ARDE LUCUS 2007
O Arde Lucus deste ano celebrouse durante os días 8, 9 e 10 de xuño. O programa que foi presentado polo Concello uns días antes mostrábanos que o evento deste ano estaba repleto de actividades, das cales algunhas xa eran clásicos desta festa e outras serían totalmente novas. O Arde Lucus arrincou xa o día catro coa apertura da exposición de armas e gladiadores no centro Uxío Novoneira.
O día 7 foi a inauguración do conxunto escultórico titulado “Arco do Triunfo”, que alcanzaba os tres metros de altura e ao redor duns trescentos quilos. A obra era de bronce fundido á cera, as figuras medían aproximadamente dous metros de altura e representaban a Paulo Fabio Máximo e a César Augusto, os fundadores do Lucus romano, portando varios documentos: o que testemuñaba a propia fundación, un plano da cidade e unha maqueta da muralla. O gran tamaño da obra e a súa colocación sobre un pedestal dun metro provocou que a instalación desta se prolongase durante boa parte da mañá baixo a atenta mirada do seu creador, o escultor Ramón Conde. O artista participara no concurso convocado polo organismo municipal, dentro da campaña “Lugo, ponte bonito”, ao que concorreron tres traballos de diferentes estilos. O xurado encargado de seleccionar a obra gañadora valorou o poder figurativo da composición de Ramón Conde, que tiña como título “Arco do Triunfo”. O premio para o gañador consistía no encargo da obra por un prezo máximo de cento tres mil euros.
O xurado estivo integrado polo alcalde, José López Orozco, a delegada de Cultura e Turismo, Concepción Burgo, o vicerreitor do campus lucense, Carlos Ferreiro, o enxeñeiro municipal, un representante de cada grupo político que integra a Corporación e senllos representantes do Colexio Oficial de Arquitectos e da Escola de Artes e Oficios. O alcalde manifestou, ao realizarse a lectura do fallo da obra gañadora, que os tres traballos que se presentaron tiñan un gran mérito artístico, aínda que a de Ramón Conde simbolizaba mellor a homenaxe que Lugo quería renderlle ao fundador da cidade.
O día 7 foi a inauguración do conxunto escultórico titulado “Arco do Triunfo”, que alcanzaba os tres metros de altura e ao redor duns trescentos quilos. A obra era de bronce fundido á cera, as figuras medían aproximadamente dous metros de altura e representaban a Paulo Fabio Máximo e a César Augusto, os fundadores do Lucus romano, portando varios documentos: o que testemuñaba a propia fundación, un plano da cidade e unha maqueta da muralla. O gran tamaño da obra e a súa colocación sobre un pedestal dun metro provocou que a instalación desta se prolongase durante boa parte da mañá baixo a atenta mirada do seu creador, o escultor Ramón Conde. O artista participara no concurso convocado polo organismo municipal, dentro da campaña “Lugo, ponte bonito”, ao que concorreron tres traballos de diferentes estilos. O xurado encargado de seleccionar a obra gañadora valorou o poder figurativo da composición de Ramón Conde, que tiña como título “Arco do Triunfo”. O premio para o gañador consistía no encargo da obra por un prezo máximo de cento tres mil euros.
O xurado estivo integrado polo alcalde, José López Orozco, a delegada de Cultura e Turismo, Concepción Burgo, o vicerreitor do campus lucense, Carlos Ferreiro, o enxeñeiro municipal, un representante de cada grupo político que integra a Corporación e senllos representantes do Colexio Oficial de Arquitectos e da Escola de Artes e Oficios. O alcalde manifestou, ao realizarse a lectura do fallo da obra gañadora, que os tres traballos que se presentaron tiñan un gran mérito artístico, aínda que a de Ramón Conde simbolizaba mellor a homenaxe que Lugo quería renderlle ao fundador da cidade.
A localización da escultura dentro da cidade foi un tema bastante debatido, de feito, ensaiouse coas pezas xa realizadas en varios enclaves, pero tanto o alcalde como o escultor estiveron de acordo en que o lugar elixido para colocar a obra debía ter unha carga simbólica notable. Por iso, a localización elixida foi ao fondo da praza Maior, mirando a Rúa Bispo Aguirre, xa que é unha das portas da muralla máis transitada, a cal une á urbe antiga coa nova. Ademais, tamén se atopaba entre a Catedral e o Concello, dous escenarios esenciais da cidade. Tamén declarou que o organismo local estivera avaliando a posibilidade de adquirir a segunda obra máis votada no concurso, que era de Leandro Seixas, para a súa localización noutra parte da cidade.
Ramón Conde, recoñecido escultor de orixe ourensá, conta con obras nas principais cidades galegas e en Lugo tamén hai unha das súas esculturas dedicadas a Ánxel Fole. El presentara a súa obra ao concurso convocado o ano anterior polo Concello e do que tiña resultado gañador fronte ás propostas presentadas de Leandro Seixas e José Ángel Merino. Estas, moito máis conceptuais, foron descartadas porque non quedaba claro cal era o obxectivo da peza que se requiría: homenaxear aos fundadores no momento da entrega. O alcalde, José López Orozco, nunha das súas visitas para ver como ía a instalación, comentou que esta era unha débeda que tiña a cidade co seu fundador unha vez que se recoñeceu a súa importancia como capital da antiga Galicia. Orozco, que xa visitara o taller que o artista ten en Santiago de Compostela para ver como ía a obra, manifestou atoparse moi satisfeito co resultado desta.
Ramón Conde, recoñecido escultor de orixe ourensá, conta con obras nas principais cidades galegas e en Lugo tamén hai unha das súas esculturas dedicadas a Ánxel Fole. El presentara a súa obra ao concurso convocado o ano anterior polo Concello e do que tiña resultado gañador fronte ás propostas presentadas de Leandro Seixas e José Ángel Merino. Estas, moito máis conceptuais, foron descartadas porque non quedaba claro cal era o obxectivo da peza que se requiría: homenaxear aos fundadores no momento da entrega. O alcalde, José López Orozco, nunha das súas visitas para ver como ía a instalación, comentou que esta era unha débeda que tiña a cidade co seu fundador unha vez que se recoñeceu a súa importancia como capital da antiga Galicia. Orozco, que xa visitara o taller que o artista ten en Santiago de Compostela para ver como ía a obra, manifestou atoparse moi satisfeito co resultado desta.
Cando se lle preguntou ao escultor sobre a súa obra, el dixo que optou por facer un arco do triunfo porque é a forma máis representativa da cultura romana e sinalou que concibiu a escultura como un túnel do tempo. Nela recréase a imaxe do fundador, Paulo Fabio Máximo, do que non se tiña constancia que estivese en Lugo, pero foi quen decidiu crear a cidade. Da escultura dedicada a Augusto, o escultor subliñou que inclúe a súa imaxe como un deus, aspecto retratado a través do símbolo que exhibe na súa man, e detallou que á hora de tallalo tivo en conta a estatua do emperador da primeira porta, especialmente na vestimenta. Respecto á escultura de Máximo, o seu simbolismo reside nas pezas que empuña na súa man: o prego da fundación de Lugo e o plano arqueolóxico do enclave, que sostén a medias con Augusto.
O xoves tamén tivo lugar o desfile dos participantes nos concursos, pero a verdadeira festa deu comezo o venres día oito coa inauguración do Macellum (mercado), que este ano estreaba nova localización, xa que estaba instalado na praza Maior. Desta forma, a Concellería de Mocidade pretendía que o mercado romano quede integrado no groso das actividades do programa, como o eran o pregón ou a venda de escravos. A Concelleira de Mocidade chegou á praza Maior vestida de romana para inaugurar oficialmente o mercado e ía escoltada por dúas personalidades antagónicas. Ao carón tiña ao rexedor municipal e do outro lado a Baco, deus do viño e a festa. No seu discurso de inauguración dixo que sentía moi satisfeita porque cada ano que pasaba era maior a participación da xente que acudía e que se vestía para formar parte dos festexos. Tamén quixo destacar o labor dos catro mil voluntarios que este ano responderon á chamada da organización xa que sen eles esta festa non sería nin un éxito, nin tampouco posible. Segundo as palabras de Rosana Rielo, a proxección do Arde Lucus foi maior en cada nova edición, pero que aínda quedaba moito e que isto aínda era o comezo.
O xoves tamén tivo lugar o desfile dos participantes nos concursos, pero a verdadeira festa deu comezo o venres día oito coa inauguración do Macellum (mercado), que este ano estreaba nova localización, xa que estaba instalado na praza Maior. Desta forma, a Concellería de Mocidade pretendía que o mercado romano quede integrado no groso das actividades do programa, como o eran o pregón ou a venda de escravos. A Concelleira de Mocidade chegou á praza Maior vestida de romana para inaugurar oficialmente o mercado e ía escoltada por dúas personalidades antagónicas. Ao carón tiña ao rexedor municipal e do outro lado a Baco, deus do viño e a festa. No seu discurso de inauguración dixo que sentía moi satisfeita porque cada ano que pasaba era maior a participación da xente que acudía e que se vestía para formar parte dos festexos. Tamén quixo destacar o labor dos catro mil voluntarios que este ano responderon á chamada da organización xa que sen eles esta festa non sería nin un éxito, nin tampouco posible. Segundo as palabras de Rosana Rielo, a proxección do Arde Lucus foi maior en cada nova edición, pero que aínda quedaba moito e que isto aínda era o comezo.
O macellum ofreceu este ano unha gran variedade de postos, desde artesanía en barro, en prata e pel, ata xabóns artesáns e orixinais pinturas. Púidose adquirir cadros co nome gravado en árabe, facerse unha trenza de coiro no pelo ou tomar nunha típica jaima unha cunca de té ao prezo de dous euros. Tamén houbo unha gran oferta culinaria, xa que se podía adquirir desde queixos e embutidos ata unha gran variedade de doces e, se por casualidade empezabas a sentir fame, tampouco era necesario desprazarse porque había un posto de kebabs e unha polbeira. Entre os postos máis destacados había un dedicado á venda de armas e escudos propios da época do imperio romano. Tanta foi a expectación que causou, que máis dun visitante tratou de negociar co dono o alugueiro dalgún dos obxectos que alí tiña, pero non tiveron éxito. Tamén se puido adquirir a popular rosa de Jericó ao prezo de doce euros, que segundo se comentaba ten varios usos máxicos. Un dos máis destacados é que ten a propiedade de bendicir e protexer as casas, á parte de atraer a sorte, o diñeiro e a fortuna nos negocios. Á parte diso tamén podías obter todo tipo de herbas curativas.
Un dos campamentos abriu as súas portas ao público sobre as seis da tarde no Carril das Estantigas con programación de seu. O outro, que era un campamento romano, e sede da nova asociación creada neste ano, a COHORS III LUCENSIUM, estivo instalado fronte ao consistorio e estaba formado por cincuenta homes, que levaban meses preparándose para formar unha nova centuria. Desde ese mesmo lugar fixéronse varios desfiles polas rúas do centro histórico da cidade.
Os máis pequenos puideron aprender sobre o funcionamento dos xogos romanos, que noutros tempos entretiveron e divertiron a tantos nenos, e mesmo puideron participar neles. Un total de oito monitores da Concellería de Mocidade estivo a investigar e preparando todos estes xogos durante un mes. A base de estudar, mirar arquivos e buscar pola rede conseguiron preparar oito xogos que serviron para sorprender a todos os nenos que se achegaron ao lugar. Os xogos que presentaron foron: a pelota romana, o nummum iactare (xogábase con moedas e dous equipos); musca aenea (xogo da pita cega). O xogador que lla queda tápanselle os ollos cunha venda e grita: Eu cazarei a mosca de bronce! Os outros xogadores sepáranse e imitan o zumbido dunha mosca. O duplum molendium, que é un taboleiro de catro en liña no que participan dous xogadores, cada un ten catro fichas. Ambos van poñendo unha ficha en cada quenda para completar os catro en liña. O harpastum, no que se forman dous equipos de tres xogadores. Fanse dúas raias no fondo do campo e unha raia central. O xogo consiste en evitar que a pelota traspase as raias do fondo. A pila trigónica, que é máis pequena que a pila paganica, aínda que máis dura. Como o seu propio nome indica, participan tres xogadores dispostos nun ángulo. Lánzanse a pelota sen errar no lance e sen deterse. Emprégase rapidez e forza, pois se trata de que o adversario falle. O talus (as tabas), que consisitía en ósos de ovella, cabra ou patas de cordeiro que eran utilizadas en grupos de tres a catro, de forma moi similar ao xogo dos dados, utilizando cubiletes para evitar trampas e, por último, o mikado, no que se utilizaban uns paus.
Os máis pequenos puideron aprender sobre o funcionamento dos xogos romanos, que noutros tempos entretiveron e divertiron a tantos nenos, e mesmo puideron participar neles. Un total de oito monitores da Concellería de Mocidade estivo a investigar e preparando todos estes xogos durante un mes. A base de estudar, mirar arquivos e buscar pola rede conseguiron preparar oito xogos que serviron para sorprender a todos os nenos que se achegaron ao lugar. Os xogos que presentaron foron: a pelota romana, o nummum iactare (xogábase con moedas e dous equipos); musca aenea (xogo da pita cega). O xogador que lla queda tápanselle os ollos cunha venda e grita: Eu cazarei a mosca de bronce! Os outros xogadores sepáranse e imitan o zumbido dunha mosca. O duplum molendium, que é un taboleiro de catro en liña no que participan dous xogadores, cada un ten catro fichas. Ambos van poñendo unha ficha en cada quenda para completar os catro en liña. O harpastum, no que se forman dous equipos de tres xogadores. Fanse dúas raias no fondo do campo e unha raia central. O xogo consiste en evitar que a pelota traspase as raias do fondo. A pila trigónica, que é máis pequena que a pila paganica, aínda que máis dura. Como o seu propio nome indica, participan tres xogadores dispostos nun ángulo. Lánzanse a pelota sen errar no lance e sen deterse. Emprégase rapidez e forza, pois se trata de que o adversario falle. O talus (as tabas), que consisitía en ósos de ovella, cabra ou patas de cordeiro que eran utilizadas en grupos de tres a catro, de forma moi similar ao xogo dos dados, utilizando cubiletes para evitar trampas e, por último, o mikado, no que se utilizaban uns paus.
Este ano, por segunda vez, volveuse celebrar detrás do hospital Nosa Señora dos Ollos Grandes a expugnatio (toma da cidade), un dos pratos fortes da xornada. Na madrugada do venres, un grupo de guerreiros celtas tratou de utilizar unha noite de excesos na que os soldados romanos estiveran celebrando o solsticio de verán para facerse coa cidade, pero nin por esas conseguírono. A muralla foi inexpugnable.
O sábado, o pregón foi dado polo César (José Piñeiro), no cal pediu aos presentes tolerancia e respecto. Acabado o discurso, o palco da praza Maior albergou o nomeamento dos principais personaxes da festa, entre os que se atopaban por dicir algún: Baco, deus do viño; Neptuno, deus dos océanos e a deusa da terra, Gea, así como os centurións que escoltaban ao emperador romano e que imperturbablemente aguantaron a choiva que caeu durante o acto. O César e a súa comitiva realizaron tamén unha ofrenda aos deuses do Olimpo que consistiu en varias cestas con todo tipo de legumes. O Civis Honoris deste ano foi para a druidesa Fedelma, encargada durante as festas Arde Lucus de realizar as vodas celtas ano tras ano. E acabado o acto o César abandonou o lugar dando por inaugurados os festexos.
O sábado, o pregón foi dado polo César (José Piñeiro), no cal pediu aos presentes tolerancia e respecto. Acabado o discurso, o palco da praza Maior albergou o nomeamento dos principais personaxes da festa, entre os que se atopaban por dicir algún: Baco, deus do viño; Neptuno, deus dos océanos e a deusa da terra, Gea, así como os centurións que escoltaban ao emperador romano e que imperturbablemente aguantaron a choiva que caeu durante o acto. O César e a súa comitiva realizaron tamén unha ofrenda aos deuses do Olimpo que consistiu en varias cestas con todo tipo de legumes. O Civis Honoris deste ano foi para a druidesa Fedelma, encargada durante as festas Arde Lucus de realizar as vodas celtas ano tras ano. E acabado o acto o César abandonou o lugar dando por inaugurados os festexos.
Unha das novidades deste día foron as vodas romanas nas que varias parellas animáronse a realizar a cerimonia, estas foron feitas por especialistas en reconstrucións históricas. Na praza de Santa María os membros da fundación Anade recrearon unha aldea gala. Para iso, vestíronse para a ocasión e recrearon un asentamento da época. E para que non faltase o toque de humor, recrearon ao público alí asistente, cun debate preelectoral televisado entre Asterix Orozco e Obelix Clementix, aspirantes a gobernar unha aldea gala, co que quixeron que tanto os foráneos como os visitantes pasasen un bo intre.
A choiva non conseguiu augar a festa. Un exemplo diso foi o espectáculo do circo romano. O numeroso público que alí se xuntou sufriu a intensa choiva sen moverse do sitio, só cando os tronos empezaron a asustar aos cabalos tomouse a decisión de suspender a función. Aínda que nun principio os gladiadores tentaron animar a actuación e seguir co espectáculo, a forte tormenta que estaba a caer obrigoulles a deter a función, xa que o público alí congregado tívose que retirar para buscar refuxio da intensa choiva que caía neses momentos. O espectáculo estivo a cargo dos romanos: Marcus, Andros, o príncipe Mesala, Nogum, Zedreg, Corcontax e a princesa Camma. A actuación do circo prevíase que duraría sobre dúas horas, aínda que a realidade foi que tivo que deterse antes de terminar a primeira hora debido ás circunstancias.
Entre os especialistas que realizaban estes eventos atopábase o actor e neses momentos, auriga do Arde Lucus, Óscar Mayer. O actor empezou a facer teatro aos dezasete anos cun grupo de amigos e cando tiña vinte entrou no Centro Dramático Nacional. Desde ese momento nunca deixou de traballar. Apareceu en varios capítulos da serie “Aquí non hai quen viva”, actuou nun dos anuncios que fixo Fernando Alonso, en teatro fixo a obra “Alguén voou sobre o niño do cuco”, o documental “Nacemento dunha paixón” e no cinema a película que aínda nese momento atopábase en carteleira “Miguel e William”. No Arde Lucus estivo como especialista, xa que cando fai seis anos coñeceu a Legend Especialistas, que se dedicaban á animación e aos espectáculos de época, uniuse a eles porque era algo que sempre quixera facer. Recrearon circos romanos, torneos medievais, as embaixadas de mouros e cristiáns e o Oeste. Tentaron que todos os seus espectáculos tivesen o maior rigor histórico posible. Para poder facer ben o seu traballo, el tivo que aprender esgrima profesional, montar dacabalo e tamén a conducir unha biga nas carreiras e poder participar nos desfiles da cidade. Aos especialistas gústalles moito vir a Lugo porque sempre son moi ben acollidos, aínda que tamén lles fan traballar moito.
A noite acabaría coa queima da muralla, a venda de escravos, o “Correlume”, concertos e unha gran queimada, na praza Maior, á que asistiron numerosos invitados e que se prolongou ata a madrugada. Os asistentes ao evento recibiron como regalo a cunca onde se beberon a beberaxe que limparía os seus corpos e purificaría as súas almas.
O domingo, última xornada do Arde Lucus, continuou a programación e hai que destacar a inauguración das olimpíadas. A isto hai que engadir todas as actividades e espectáculos que xa son un clásico nesta festa Arde Lucus. Sobre as seis da tarde, Ilusión-Arte foi a encargada de escenificar o Nasciturus e media hora máis tarde deron comezo os xogos romanos. A asociación Hipócrita Teatro celebrou unha despedida na praza do Cantiño, cunha representación na que se simulaba a decisión que tomaran os deuses sobre o futuro da cidade, xa que se tiña que evitar o “Die Irae”.
O balance deste ano foi moi positivo, superáronse todas as expectativas e batéronse todos os récords de asistencia. Segundo os datos que deu a coñecer protección civil, nestas festas congregáronse duascentas cincuenta mil persoas na cidade de todas partes de Galicia e tamén doutras partes de España (Andalucía, País Vasco, Cataluña, Madrid…) e non faltou algún estranxeiro que se perdeu noutra época ao pasar as portas da cidade. Pódese dicir que o Arde Lucus é unha festa consolidada e que ano tras ano vai gañando un gran número de adeptos.
Este ano tamén foi a despedida de Rosana Rielo, concelleira de Mocidade, xa que o resultado das eleccións deixouna sen posto na corporación ao ocupar nas listas o número trece e obter o seu partido doce edís. Debido a iso, foi moita a xente que se preguntou polo que ía pasar coa festa Arde Lucus despois da súa marcha. Ela manifestou que esta non é unha festa do Concello, senón que é unha festa da cidade, que sexa quen sexa o que se faga cargo desta festa faraa seguir crecendo en todos os aspectos, porque o público responde ao cento por cento neste evento. E aínda que as despedidas son tristes, Rosana Rielo púidose marchar coa satisfacción de que se lle atribúe o mérito de consolidar a festa do Arde Lucus.
Entre algunhas queixas ou críticas que houbo neste Arde Lucus está a de Antonio Rodríguez Colmenero, arqueólogo e profesor de historia que cooperou coa idea de proporcionar á cidade unha estatua do seu fundador, xa que se mostrou incisivo co traballo final da obra. Segundo as súas propias palabras, a entrega que lle fixo César Augusto a Paulo Fabio Máximo do plano da cidade para a súa creación era o rigorosamente histórico e, á súa forma de ver, dita escena non se reflectía na obra final. El non poñía en dúbida a valía da persoa que a realizou, xa que é un gran escultor, pero tamén cre que o de facer un arco do triunfo é unha versión libre moi diferente á real. Tamén consideraba que sería moi satisfactorio que o Arde Lucus valese para que a xente adquirise un maior coñecemento sobre a orixe da cidade e das culturas que a conformaron, pero que, con todo, non sería bo mitificala e sacala do seu contexto real. Rodríguez Colmenero lembrou que Lugo seguía tendo unha conta pendente, é dicir, a construción dun museo romano.
A choiva non conseguiu augar a festa. Un exemplo diso foi o espectáculo do circo romano. O numeroso público que alí se xuntou sufriu a intensa choiva sen moverse do sitio, só cando os tronos empezaron a asustar aos cabalos tomouse a decisión de suspender a función. Aínda que nun principio os gladiadores tentaron animar a actuación e seguir co espectáculo, a forte tormenta que estaba a caer obrigoulles a deter a función, xa que o público alí congregado tívose que retirar para buscar refuxio da intensa choiva que caía neses momentos. O espectáculo estivo a cargo dos romanos: Marcus, Andros, o príncipe Mesala, Nogum, Zedreg, Corcontax e a princesa Camma. A actuación do circo prevíase que duraría sobre dúas horas, aínda que a realidade foi que tivo que deterse antes de terminar a primeira hora debido ás circunstancias.
Entre os especialistas que realizaban estes eventos atopábase o actor e neses momentos, auriga do Arde Lucus, Óscar Mayer. O actor empezou a facer teatro aos dezasete anos cun grupo de amigos e cando tiña vinte entrou no Centro Dramático Nacional. Desde ese momento nunca deixou de traballar. Apareceu en varios capítulos da serie “Aquí non hai quen viva”, actuou nun dos anuncios que fixo Fernando Alonso, en teatro fixo a obra “Alguén voou sobre o niño do cuco”, o documental “Nacemento dunha paixón” e no cinema a película que aínda nese momento atopábase en carteleira “Miguel e William”. No Arde Lucus estivo como especialista, xa que cando fai seis anos coñeceu a Legend Especialistas, que se dedicaban á animación e aos espectáculos de época, uniuse a eles porque era algo que sempre quixera facer. Recrearon circos romanos, torneos medievais, as embaixadas de mouros e cristiáns e o Oeste. Tentaron que todos os seus espectáculos tivesen o maior rigor histórico posible. Para poder facer ben o seu traballo, el tivo que aprender esgrima profesional, montar dacabalo e tamén a conducir unha biga nas carreiras e poder participar nos desfiles da cidade. Aos especialistas gústalles moito vir a Lugo porque sempre son moi ben acollidos, aínda que tamén lles fan traballar moito.
A noite acabaría coa queima da muralla, a venda de escravos, o “Correlume”, concertos e unha gran queimada, na praza Maior, á que asistiron numerosos invitados e que se prolongou ata a madrugada. Os asistentes ao evento recibiron como regalo a cunca onde se beberon a beberaxe que limparía os seus corpos e purificaría as súas almas.
O domingo, última xornada do Arde Lucus, continuou a programación e hai que destacar a inauguración das olimpíadas. A isto hai que engadir todas as actividades e espectáculos que xa son un clásico nesta festa Arde Lucus. Sobre as seis da tarde, Ilusión-Arte foi a encargada de escenificar o Nasciturus e media hora máis tarde deron comezo os xogos romanos. A asociación Hipócrita Teatro celebrou unha despedida na praza do Cantiño, cunha representación na que se simulaba a decisión que tomaran os deuses sobre o futuro da cidade, xa que se tiña que evitar o “Die Irae”.
O balance deste ano foi moi positivo, superáronse todas as expectativas e batéronse todos os récords de asistencia. Segundo os datos que deu a coñecer protección civil, nestas festas congregáronse duascentas cincuenta mil persoas na cidade de todas partes de Galicia e tamén doutras partes de España (Andalucía, País Vasco, Cataluña, Madrid…) e non faltou algún estranxeiro que se perdeu noutra época ao pasar as portas da cidade. Pódese dicir que o Arde Lucus é unha festa consolidada e que ano tras ano vai gañando un gran número de adeptos.
Este ano tamén foi a despedida de Rosana Rielo, concelleira de Mocidade, xa que o resultado das eleccións deixouna sen posto na corporación ao ocupar nas listas o número trece e obter o seu partido doce edís. Debido a iso, foi moita a xente que se preguntou polo que ía pasar coa festa Arde Lucus despois da súa marcha. Ela manifestou que esta non é unha festa do Concello, senón que é unha festa da cidade, que sexa quen sexa o que se faga cargo desta festa faraa seguir crecendo en todos os aspectos, porque o público responde ao cento por cento neste evento. E aínda que as despedidas son tristes, Rosana Rielo púidose marchar coa satisfacción de que se lle atribúe o mérito de consolidar a festa do Arde Lucus.
Entre algunhas queixas ou críticas que houbo neste Arde Lucus está a de Antonio Rodríguez Colmenero, arqueólogo e profesor de historia que cooperou coa idea de proporcionar á cidade unha estatua do seu fundador, xa que se mostrou incisivo co traballo final da obra. Segundo as súas propias palabras, a entrega que lle fixo César Augusto a Paulo Fabio Máximo do plano da cidade para a súa creación era o rigorosamente histórico e, á súa forma de ver, dita escena non se reflectía na obra final. El non poñía en dúbida a valía da persoa que a realizou, xa que é un gran escultor, pero tamén cre que o de facer un arco do triunfo é unha versión libre moi diferente á real. Tamén consideraba que sería moi satisfactorio que o Arde Lucus valese para que a xente adquirise un maior coñecemento sobre a orixe da cidade e das culturas que a conformaron, pero que, con todo, non sería bo mitificala e sacala do seu contexto real. Rodríguez Colmenero lembrou que Lugo seguía tendo unha conta pendente, é dicir, a construción dun museo romano.
