ARDE LUCUS 2009
Nesta edición queríase dar unha especial relevancia aos escolares e ás asociacións de pais que participaban no desfile da festa Arde Lucus. Para iso chegouse a un acordo entre o Concello e a Deputación. Por iso realizáronse talleres no centro de Artesanía de confección de traxes e de complementos. Lara Méndez, vicepresidenta segunda da Deputación, comunicou que para realizar estes traxes se usásen trinta e dous cortinones que se atopaban almacenados na Deputación, xa que se cambiaron recentemente. Tamén deixou claro que os informes técnicos habían sinalado que estas teas podían ser refugadas.
Formáronse grupos de vinte nenos e, á fronte dos traballos, estiveron artesáns do devandito centro e algún dos monitores do Concello. Nun dos talleres explicóuselles aos nenos a historia da cidade, xa que un dos obxectivos destes talleres é que coñecesen as súas orixes. Foi do colexio dos Salesianos de onde xurdiu a idea de que os nenos tivesen participación na festa e cinco colexios máis se uniron a esta iniciativa: o colexio Luís Pimentel, o colexio Paradai, o colexio Cervantes, o colexio Divino Mestre e o colexio Manuel Mallo. Rosana Rielo, concelleira de Mocidade, comentou que esperaban que no desfile participasen uns cincocentos nenos.
Este ano, aos concursos xa existentes, engadíuselle unha nova categoría, que foi a de decoración de escaparates. Tamén houbo outro apartado para o mellor campamento. Este era para os grupos que decidisen acampar como o facían os romanos e para iso estableceuse un recinto que o Concello creara para tal fin. Nel tiveron que permanecer desde o día vinte e seis que comezou a festa ata o vinte e oito que acabou. O premio ao gañador era de cincocentos euros.
A festa Arde Lucus está de estrea este ano porque o Concello creou unha páxina web www.ardelucus.com, para todo aquel que estea interesado nela e na que tamén se podían consultar diferentes modelos de traxes de romanos e castrexos e os pasos a seguir para facelos.
Formáronse grupos de vinte nenos e, á fronte dos traballos, estiveron artesáns do devandito centro e algún dos monitores do Concello. Nun dos talleres explicóuselles aos nenos a historia da cidade, xa que un dos obxectivos destes talleres é que coñecesen as súas orixes. Foi do colexio dos Salesianos de onde xurdiu a idea de que os nenos tivesen participación na festa e cinco colexios máis se uniron a esta iniciativa: o colexio Luís Pimentel, o colexio Paradai, o colexio Cervantes, o colexio Divino Mestre e o colexio Manuel Mallo. Rosana Rielo, concelleira de Mocidade, comentou que esperaban que no desfile participasen uns cincocentos nenos.
Este ano, aos concursos xa existentes, engadíuselle unha nova categoría, que foi a de decoración de escaparates. Tamén houbo outro apartado para o mellor campamento. Este era para os grupos que decidisen acampar como o facían os romanos e para iso estableceuse un recinto que o Concello creara para tal fin. Nel tiveron que permanecer desde o día vinte e seis que comezou a festa ata o vinte e oito que acabou. O premio ao gañador era de cincocentos euros.
A festa Arde Lucus está de estrea este ano porque o Concello creou unha páxina web www.ardelucus.com, para todo aquel que estea interesado nela e na que tamén se podían consultar diferentes modelos de traxes de romanos e castrexos e os pasos a seguir para facelos.
Nesta edición queríase dar unha especial relevancia aos escolares e ás asociacións de pais que participaban no desfile da festa Arde Lucus. Para iso chegouse a un acordo entre o Concello e a Deputación. Por iso realizáronse talleres no centro de Artesanía de confección de traxes e de complementos. Lara Méndez, vicepresidenta segunda da Deputación, comunicou que para realizar estes traxes se usásen trinta e dous cortinones que se atopaban almacenados na Deputación, xa que se cambiaron recentemente. Tamén deixou claro que os informes técnicos habían sinalado que estas teas podían ser refugadas.
Formáronse grupos de vinte nenos e, á fronte dos traballos, estiveron artesáns do devandito centro e algún dos monitores do Concello. Nun dos talleres explicóuselles aos nenos a historia da cidade, xa que un dos obxectivos destes talleres é que coñecesen as súas orixes. Foi do colexio dos Salesianos de onde xurdiu a idea de que os nenos tivesen participación na festa e cinco colexios máis se uniron a esta iniciativa: o colexio Luís Pimentel, o colexio Paradai, o colexio Cervantes, o colexio Divino Mestre e o colexio Manuel Mallo. Rosana Rielo, concelleira de Mocidade, comentou que esperaban que no desfile participasen uns cincocentos nenos.
Este ano, aos concursos xa existentes, engadíuselle unha nova categoría, que foi a de decoración de escaparates. Tamén houbo outro apartado para o mellor campamento. Este era para os grupos que decidisen acampar como o facían os romanos e para iso estableceuse un recinto que o Concello creara para tal fin. Nel tiveron que permanecer desde o día vinte e seis que comezou a festa ata o vinte e oito que acabou. O premio ao gañador era de cincocentos euros.
A festa Arde Lucus está de estrea este ano porque o Concello creou unha páxina web www.ardelucus.com, para todo aquel que estea interesado nela e na que tamén se podían consultar diferentes modelos de traxes de romanos e castrexos e os pasos a seguir para facelos.
Formáronse grupos de vinte nenos e, á fronte dos traballos, estiveron artesáns do devandito centro e algún dos monitores do Concello. Nun dos talleres explicóuselles aos nenos a historia da cidade, xa que un dos obxectivos destes talleres é que coñecesen as súas orixes. Foi do colexio dos Salesianos de onde xurdiu a idea de que os nenos tivesen participación na festa e cinco colexios máis se uniron a esta iniciativa: o colexio Luís Pimentel, o colexio Paradai, o colexio Cervantes, o colexio Divino Mestre e o colexio Manuel Mallo. Rosana Rielo, concelleira de Mocidade, comentou que esperaban que no desfile participasen uns cincocentos nenos.
Este ano, aos concursos xa existentes, engadíuselle unha nova categoría, que foi a de decoración de escaparates. Tamén houbo outro apartado para o mellor campamento. Este era para os grupos que decidisen acampar como o facían os romanos e para iso estableceuse un recinto que o Concello creara para tal fin. Nel tiveron que permanecer desde o día vinte e seis que comezou a festa ata o vinte e oito que acabou. O premio ao gañador era de cincocentos euros.
A festa Arde Lucus está de estrea este ano porque o Concello creou unha páxina web www.ardelucus.com, para todo aquel que estea interesado nela e na que tamén se podían consultar diferentes modelos de traxes de romanos e castrexos e os pasos a seguir para facelos.
O Comilonum non se celebrou nesta edición. O Concello anunciara que non participarían económicamente este ano no evento. O orzamento xa era inferior ao doutros anos e se realizaban este evento, non poderían levar a cabo outras moitas actividades. Só se os hostaleiros se implicában en realizar este evento se podería celebrar sen problemas. Ao final, o Comilonum foi substituído pola Tabernae, o comedor romano da cidade, que estivo situado na praza da Soidade. No que se puido degustar un menú totalmente da época.
O Arde Lucus deste ano celebrouse durante os días vinte e seis, vinte e sete e vinte e oito de xuño. O orzamento desta edición foi algo menor que o doutras edicións debido á crise existente, pero non por iso o programa decaeu en actividades ou espectáculos. Para iso, as asociacións traballaron sen parar: Cohors III Lucensium, Terra Cópora, Lugdunum e Tir Na n’ og. Ademais, a asociación Cohors III Lucensium estreou himno oficial este ano. Era un cántico en latín creado por un dos asociados. Durante os desfiles que fixeron pola cidade foron entoando para que a xente puidese escoitalo.
O venres, primeiro día do Arde Lucus, iniciouse, como xa é tradición, coa inauguración do Macellum (mercado), que cada vez ten máis postos e vistosidade. Un dos que máis chamou a atención foi o das herbas curativas, atendido por un druída que atraía a todos os que por alí pasaban cos seus mil e unha pociones curativas. Habíaas para os cólicos de vesícula, para os que padecen jaquecas, para manter baixo control a diabetes ou o colesterol e mesmo para a próstata. Tamén tiña para que os máis novos puidesen facer desaparecer eses grans tan molestos que saen nos seus rostros cando chega a puberdade.
O Arde Lucus deste ano celebrouse durante os días vinte e seis, vinte e sete e vinte e oito de xuño. O orzamento desta edición foi algo menor que o doutras edicións debido á crise existente, pero non por iso o programa decaeu en actividades ou espectáculos. Para iso, as asociacións traballaron sen parar: Cohors III Lucensium, Terra Cópora, Lugdunum e Tir Na n’ og. Ademais, a asociación Cohors III Lucensium estreou himno oficial este ano. Era un cántico en latín creado por un dos asociados. Durante os desfiles que fixeron pola cidade foron entoando para que a xente puidese escoitalo.
O venres, primeiro día do Arde Lucus, iniciouse, como xa é tradición, coa inauguración do Macellum (mercado), que cada vez ten máis postos e vistosidade. Un dos que máis chamou a atención foi o das herbas curativas, atendido por un druída que atraía a todos os que por alí pasaban cos seus mil e unha pociones curativas. Habíaas para os cólicos de vesícula, para os que padecen jaquecas, para manter baixo control a diabetes ou o colesterol e mesmo para a próstata. Tamén tiña para que os máis novos puidesen facer desaparecer eses grans tan molestos que saen nos seus rostros cando chega a puberdade.
No mercado non faltaron postos onde poder degustar ricos manxares: como a rica chacina de poldro ou de touro, o chourizo de cervo, o queixo de ovella e un gran fornecido en patés ou marmeladas. Tamén houbo un que gustou moito, aínda que houbo xente que dixo que non pegaba coa época. Con todo, como conta o historiador gastronómico Michael Krondl: “En certa maneira, o churro tal e como o coñecemos hoxe non é tan diferente dunha receita de bolos de vento feitos con fariña e auga que xa se atopa nun libro de cociña romano do século I a C”. Parece que ao final non desentoou tanto o posto. E tampouco faltaron nesta edición os postos de xoias, coiro, cerámicas e todo tipo de abelorios.
Unha das novidades deste ano foi a instalación dun campamento de forxadores na praza da Constitución. Nel reconstruíuse a vida cotiá das xentes que se dedicaban a traballar o ferro na época romana, así como os labores habituais do campamento. Dentro deste estivo situado “a forxa do sentinela” onde se recreou o oficio tradicional dos ferreiros e nel houbo exhibicións e actividades onde o público podía participar. Todo o que quixo coñecer máis a fondo este oficio puido facelo, sempre guiados polas mans expertas dos ferreiros e ferreiras que alí traballaban. Ademais, tamén foron os encargados de realizar unha estatua dun sentinela romano duns dous metros de altura, realizada en granito e ferro. Esta estatua levaba todos os compoñentes polos que se distingue a garda romana: casco, espada, escudo, lanza. Todo o que por alí pasou puido observar como se realizaba a escultura e como traballaron nela os forxadores e os ferreiros. Dita estatua, finalizado Arde Lucus, foi colocada no tramo peonil da Rolda, desde onde vixiará a muralla romana de Lucus Augusti. Non faltaron os gladiadores, nin os lexionarios que fixeron unha representación da vida cotiá dun campamento na Roma Imperial.
O circo este ano ampliou os seus pases, xa que á parte do sábado no seu horario habitual, engadiuse outra sesión o venres pola noite. Este é un espectáculo que atrae unha gran multitude e quedaba pequeno con só un pase.
A asociación Cohors III Lucensium colocou unha pantalla na praza do Campo onde proxectaron a noite do venres e do sábado un power point no que se explicaba como estruturaban a vida nos campamentos romanos e a vida militar. Esta presentación foi feita por un dos compoñentes da asociación, o arquitecto Manuel López Guitar.
Unha das novidades deste ano foi a instalación dun campamento de forxadores na praza da Constitución. Nel reconstruíuse a vida cotiá das xentes que se dedicaban a traballar o ferro na época romana, así como os labores habituais do campamento. Dentro deste estivo situado “a forxa do sentinela” onde se recreou o oficio tradicional dos ferreiros e nel houbo exhibicións e actividades onde o público podía participar. Todo o que quixo coñecer máis a fondo este oficio puido facelo, sempre guiados polas mans expertas dos ferreiros e ferreiras que alí traballaban. Ademais, tamén foron os encargados de realizar unha estatua dun sentinela romano duns dous metros de altura, realizada en granito e ferro. Esta estatua levaba todos os compoñentes polos que se distingue a garda romana: casco, espada, escudo, lanza. Todo o que por alí pasou puido observar como se realizaba a escultura e como traballaron nela os forxadores e os ferreiros. Dita estatua, finalizado Arde Lucus, foi colocada no tramo peonil da Rolda, desde onde vixiará a muralla romana de Lucus Augusti. Non faltaron os gladiadores, nin os lexionarios que fixeron unha representación da vida cotiá dun campamento na Roma Imperial.
O circo este ano ampliou os seus pases, xa que á parte do sábado no seu horario habitual, engadiuse outra sesión o venres pola noite. Este é un espectáculo que atrae unha gran multitude e quedaba pequeno con só un pase.
A asociación Cohors III Lucensium colocou unha pantalla na praza do Campo onde proxectaron a noite do venres e do sábado un power point no que se explicaba como estruturaban a vida nos campamentos romanos e a vida militar. Esta presentación foi feita por un dos compoñentes da asociación, o arquitecto Manuel López Guitar.
Outra novidade deste ano foi o cambio de localización da batalla de romanos contra castrexos, que se realizou na Rolda da Muralla baixo a Mosqueira, un dos motivos é que era máis amplo ese espazo e outro é que se podía ver e gozar desde a muralla.
O sábado foi unha multitude de xente a que pasou pola cidade de Lugo coa premisa “ Dum vivimus, vivamus” (mentres vivimos, vivamos) e así ocorreu, porque esta foi unha xornada onde houbo que cuantificar moi ben o tempo se se quería ver e gozar de todo o que alí se vía. É ben sabido que un dos espectáculos dos que a xente máis goza é o circo e este ano non foi menos, xa que máis de tres mil cincocentas persoas foron as que puideron ver os enfrontamentos entre gladiadores. Na area houbo tres equipos que estaban formados por dous gladiadores cada un e que se distinguían porque cada un levaba unha cor. O público, vestido na súa maioría para a ocasión, adxudicouse rápidamente a cor do seu equipo favorito: o azul, para a loitadora xermana e o loitador de Cartago; o vermello, para o loitador lusitano e o bretón e, o negro, para o gladiador tracio e ao que nomeaban príncipe Masala.
Competiron saltando aros de lume montados dacabalo. Outra das probas consistía en que, montados nos seus cabalos, tiñan que quitar dos ombreiros do seu opoñente o pano que levaba prendido. O público enardecido victoreaba aos seus equipos e cando saíron as bigas para competir na carreira, o circo era un clamor. A loita final, corpo a corpo, no medio dun círculo de lume foi a que enfrontou ao loitador de Cartago e ao que chamaban príncipe Masala. O gañador do combate foi o loitador cartaginés e Masala foi o perdedor, que foi condenado a morrer polo emperador de Roma. O premio para o gañador foi obter a liberdade e aínda máis importante que iso, pasou a ser cidadán de Lucus Augusti.
A única queixa que houbo por parte do público é que nas dúas sesións houbo asentos baleiros, mentres que desde as costas do parque había máis de dous mil persoas vendo o espectáculo. A razón de que ocorra isto é porque as entradas son gratuítas e cada persoa puido coller ata catro e despois moitas non foron a ver o circo. O Concello fixo súa esta queixa e xa dixo que para o próximo ano cobraríase unha cantidade simbólica, non con fins recadatorios, pero se para que non volvese suceder o deste ano.
Paco do Olmo é un dos compoñentes da empresa de especialistas Legend, que foron os encargados de realizar o espectáculo do circo e algún máis en Arde Lucus. El comentou que levaba vindo a Lugo desde a primeira vez que se fixo esta festa e que, ano a ano, vira a gran evolución que esta tivera. Contou que o primeiro ano chegaron a Lugo cinco persoas, dúas bigas e catro ou cinco cabalos. Este ano estaban catorce persoas, tres carros e seis cabalos. A primeira vez que chegaron a Lugo, nunca oíra falar do Arde Lucus e pouco menos da muralla. Nun principio pensaron que non ían volver, porque o seu espectáculo está pensado para festas máis consolidadas. Con todo, a súa conxectura foi totalmente errónea, pois a evolución que tivo a festa foi brutal desde todos os puntos de vista, tanto desde o organizativo, como do técnico e tamén do artístico. Algo que destacaría desta festa que outras non teñen é a gran participación da xente. Cre que esta festa dá para máis e que deberían ser máis días. Así se podería gozar máis, xa que se tería máis tempo para velo todo.
O sábado foi unha multitude de xente a que pasou pola cidade de Lugo coa premisa “ Dum vivimus, vivamus” (mentres vivimos, vivamos) e así ocorreu, porque esta foi unha xornada onde houbo que cuantificar moi ben o tempo se se quería ver e gozar de todo o que alí se vía. É ben sabido que un dos espectáculos dos que a xente máis goza é o circo e este ano non foi menos, xa que máis de tres mil cincocentas persoas foron as que puideron ver os enfrontamentos entre gladiadores. Na area houbo tres equipos que estaban formados por dous gladiadores cada un e que se distinguían porque cada un levaba unha cor. O público, vestido na súa maioría para a ocasión, adxudicouse rápidamente a cor do seu equipo favorito: o azul, para a loitadora xermana e o loitador de Cartago; o vermello, para o loitador lusitano e o bretón e, o negro, para o gladiador tracio e ao que nomeaban príncipe Masala.
Competiron saltando aros de lume montados dacabalo. Outra das probas consistía en que, montados nos seus cabalos, tiñan que quitar dos ombreiros do seu opoñente o pano que levaba prendido. O público enardecido victoreaba aos seus equipos e cando saíron as bigas para competir na carreira, o circo era un clamor. A loita final, corpo a corpo, no medio dun círculo de lume foi a que enfrontou ao loitador de Cartago e ao que chamaban príncipe Masala. O gañador do combate foi o loitador cartaginés e Masala foi o perdedor, que foi condenado a morrer polo emperador de Roma. O premio para o gañador foi obter a liberdade e aínda máis importante que iso, pasou a ser cidadán de Lucus Augusti.
A única queixa que houbo por parte do público é que nas dúas sesións houbo asentos baleiros, mentres que desde as costas do parque había máis de dous mil persoas vendo o espectáculo. A razón de que ocorra isto é porque as entradas son gratuítas e cada persoa puido coller ata catro e despois moitas non foron a ver o circo. O Concello fixo súa esta queixa e xa dixo que para o próximo ano cobraríase unha cantidade simbólica, non con fins recadatorios, pero se para que non volvese suceder o deste ano.
Paco do Olmo é un dos compoñentes da empresa de especialistas Legend, que foron os encargados de realizar o espectáculo do circo e algún máis en Arde Lucus. El comentou que levaba vindo a Lugo desde a primeira vez que se fixo esta festa e que, ano a ano, vira a gran evolución que esta tivera. Contou que o primeiro ano chegaron a Lugo cinco persoas, dúas bigas e catro ou cinco cabalos. Este ano estaban catorce persoas, tres carros e seis cabalos. A primeira vez que chegaron a Lugo, nunca oíra falar do Arde Lucus e pouco menos da muralla. Nun principio pensaron que non ían volver, porque o seu espectáculo está pensado para festas máis consolidadas. Con todo, a súa conxectura foi totalmente errónea, pois a evolución que tivo a festa foi brutal desde todos os puntos de vista, tanto desde o organizativo, como do técnico e tamén do artístico. Algo que destacaría desta festa que outras non teñen é a gran participación da xente. Cre que esta festa dá para máis e que deberían ser máis días. Así se podería gozar máis, xa que se tería máis tempo para velo todo.
O Concello decidiu que, para o espectáculo da queima da Muralla, contratáse a un especialista en deseño de espectáculos. Mariano Lorenzo é un afamado profesional no sector e traballou con formacións musicais como Homes G ou Mecano e tamén con *Álex da Iglesia, director de cinema, por poñer algún exemplo. O evento foi realizado na escalinata do parque de Rosalía de Castro e nel recreouse o asedio que sufriu unha cidade romana. Na representación participou un numeroso grupo de persoas. Por unha banda, estaban os voluntarios das asociacións participantes e, polo outro, os actores profesionais.
O acto da queima da muralla tamén serviu para a presentación da sintonía desta festa, que foi creada exclusivamente para este evento e que sería algo así como a banda sonora do Arde Lucus. Con todo isto, o Concello quería que esta novena edición, servise para consolidar o Arde Lucus como unha das mellores festas existente a nivel nacional.
Ditirambo é unha asociación de Cartaxena que, á parte de traballar co ferro, tamén se dedicaba a facer toda clase de representacións históricas. Realizaban exhibicións de loita e pantomimas baseadas en temas diversos como: “Orixe do teatro” ou “Cortexo de pompas fúnebres”. Por este último número recibiron varios premios e, segundo confirmou o portavoz do grupo, José Antonio Ortas, tamén a representarían en Lugo. A estas recreacións foron unidas distintas actuacións de maxia que se realizaron por distintas zonas do centro histórico. Ademais, o mago Rafa preparou un espectáculo no que se empregaron elementos e vestiario da época e que levou por nome: Abracadabrix. Este sábado acabou sendo no que máis xente houbo en Lugo ao longo destas nove edicións.
O acto da queima da muralla tamén serviu para a presentación da sintonía desta festa, que foi creada exclusivamente para este evento e que sería algo así como a banda sonora do Arde Lucus. Con todo isto, o Concello quería que esta novena edición, servise para consolidar o Arde Lucus como unha das mellores festas existente a nivel nacional.
Ditirambo é unha asociación de Cartaxena que, á parte de traballar co ferro, tamén se dedicaba a facer toda clase de representacións históricas. Realizaban exhibicións de loita e pantomimas baseadas en temas diversos como: “Orixe do teatro” ou “Cortexo de pompas fúnebres”. Por este último número recibiron varios premios e, segundo confirmou o portavoz do grupo, José Antonio Ortas, tamén a representarían en Lugo. A estas recreacións foron unidas distintas actuacións de maxia que se realizaron por distintas zonas do centro histórico. Ademais, o mago Rafa preparou un espectáculo no que se empregaron elementos e vestiario da época e que levou por nome: Abracadabrix. Este sábado acabou sendo no que máis xente houbo en Lugo ao longo destas nove edicións.
Un dos actos máis importantes do domingo foron as Olimpiadas, polo gran interese que espertan sempre entre o público. Nestas competiron os membros de tres asociacións: Terra Cópora, Lugdunum e Tir Na N’ og na que os participantes mediron as súas capacidades sempre dentro da deportividade e o bo facer de todos eles. Eran vinte e catro os atletas que competiron, oito por cada asociación e todos eles tentaron demostrar a súa capacidade de resistencia en probas como a de serrar troncos, o lanzamento de pedra (catorce quilos é o peso desta), a carreira con tronco (tiñan que correr co tronco ao ombreiro) ou a de tirar da corda. Os participantes orgullosos de poder formar parte destas xustas dérono todo durante as competicións. Ao final dos xogos resultaron gañadores, por gañar a maioría das probas, os atletas de Terra Cópora. Esta asociación en colaboración coa asociación veciñal de Sedes (Narón) foron os que organizaron estes xogos. O trofeo dos gañadores das Olimpíadas foi unha réplica a pequena escala da estatua do sentinela realizada no campamento dos forxadores, os cales tamén serían os encargados da organización dos xogos Olímpicos do ano 2010. A novidade nestes xogos foi que competiron tamén colectivo veciñais e deportivos.
Outro evento que resultou realmente espectacular foi o que realizaron os preto de setecentos nenos que participaron no desfile xunto a familiares e profesores. Este foi un dos actos máis emotivos desta xornada. Todos os nenos que participaron eran alumnos de primaria e deseñaran e confeccionaran os traxes que luciron durante o desfile. Algúns destes nenos realizaron unha palloza que levaron subida nun carriño para poder desprazala durante o desfile. Isto serviu para que os nenos coñezan mellor as orixes da súa cidade e coñezan a súa historia. Outra novidade desta festa foi o espectáculo“ Danzarium” realizado polos alumnos do conservatorio de danza na praza de Santa María e organizado pola ANPA do Conservatorio Superior de Danza.
Como broche final, esta edición do Arde Lucus finalizou alcanzando o cuarto posto na lista da páxina web na que se elixen as mellores festas de España. Esta festa demostrou que cada ano está máis consolidada e bátense récords que fan dela unha festa única e espectacular. O ano que vén volveremos con máis.
Como broche final, esta edición do Arde Lucus finalizou alcanzando o cuarto posto na lista da páxina web na que se elixen as mellores festas de España. Esta festa demostrou que cada ano está máis consolidada e bátense récords que fan dela unha festa única e espectacular. O ano que vén volveremos con máis.
As tres asociacións que se estrearon este ano en Arde Lucus:
Terra Cópora é unha asociación cultural e de recreación histórica xurdida do interese compartido polas orixes da súa cidade, Lugo, e o apaixonante contexto histórico-cultural daquela época. Naceu a finais do dous mil oito e intégrana dezaseis persoas. Apostan pola divulgación dos seus traballos tanto a través de medios escritos como audiovisuais. Participan en exposicións e reconstrucións históricas, así como en actos de carácter social e cultural. Revivir o esplendor de Terra Cópora, tanto no mundo celta como do romano, é o obxectivo desta asociación. A reconstrución dunha época apaixonante, do día a día das xentes que foron orixe da súa cidade, da súa cultura e tradicións.
Lugdunum é unha asociación cultural, deportiva e veciñal con espírito celta na que a súa maior inquietude é coñecer e estender as raíces castrexas que deixaron os seus devanceiros nas terras galegas para dalas a coñecer e que outras persoas poidan achegarse á súa cultura. Nacen en outubro do ano dous mil oito e está integrada por vinte e cinco persoas. O seu símbolo é a espiral celta ou trisquel.
Tir Na N’ Og é unha asociación de recreación histórica e que nace en agosto do dous mil oito. O seu nome significa literalmente “a terra dos mozos” en lingua celta. O seu principal obxectivo é reproducir a vida diaria dun pobo castrexo na Idade do Ferro e durante a romanización de Gallaecia. Tamén realizan diversas actividades de animación e talleres. Por iso centráronse nos Namarini, un pobo afincado na Mariña Lucense durante este período. Eles propuxéronse a ambiciosa tarefa de divertir e entreter á xente alí onde van.
